Ping Ping... Ik wordt wakker van mijn telefoon. Het is 5 uur 's ochtends geen slechte tijd om wakker gebeld te worden voor een bevalling. Ik haast me naar de kliniek. Bij aankomst wacht de vrouw (Florence) mij met een vriendin op. Ik neem Florence mee naar de onderzoeksruimte. Ze geeft aan zo'n 6 maanden zwanger te zijn, precies weet ze het niet, ze heeft namelijk geen enkele vorm van zorg in de zwangerschap gehad.
Terwijl de weeën op en af gaan onderzoek ik haar en maak ik snel een echo, ik moet weten wat we kunnen verwachten. Een kindje met 6 maanden heeft geen kans in Uganda. Gelukkig blijkt ze een aantal weken verder te zijn, maar alsnog flink prematuur. De bloeddruk van Florence blijkt ook veel te hoog, alle reden om met spoed naar een groter ziekenhuis te gaan.
Op de vroege morgen achter in de ambulance, Florence op een stretcher, de vriendin en ik op het bankje ernaast. We worden flink heen en weer geschud door de hobbelwegen, we rijden de ochtendspits in, de radio kraakt en de spanning stijgt. Florence geeft aan persdrang te hebben. Ze kan het niet meer ophouden.
2 keer persen en daar is hij dan! Een kleine man, op het oog klein maar hij maakt zeker een goede kans. Even vergeten we dat we in een rijdende ambulance zitten met een baby nog vast aan de placenta, serene rust en opluchting. Na het uitkloppen, snijd ik de navelstreng door met een klein scheermesje. We pakken de baby warm in met wat dekens, het jongetje ademt zelfstandig en doet het goed. Inmiddels zijn we gearriveerd, in het ziekenhuis waar de zorg voor moeder en kind word overgenomen.
Er is nog een lange weg te gaan, voeden, buidelen en zorgen voor een prematuur is niet makkelijk in Nederland maar helemaal niet in Uganda. Morgen nog maar is bellen en navragen hoe het met ze gaat en of bijvoorbeeld een kolf haar kan helpen in het voeden van de baby, zodat de overlevingskansen hoog blijven.
Reactie plaatsen
Reacties